ارمغان فرشته از مهدی اخوان ثالث

با نوازش‌های لحن مرغکی بیدار دل
بامدادان دور شد از چشم من جادوی خواب
چون گشودم چشم، دیدم از میان ابرها
برف زرین بارد از گیسوی گلگون، آفتاب
جوی خندان بود و من در اشک شوقش گرم گرم
گرد شب را شستم از رخسار و جانم تازه شد
شانه در گیسوی من کوشید با آثار خواب
وز کشاکشهاش طرح گیسوانم تازه شد
سایه روشن بود روی گیتی از خورشید و ابر
ابرها مانند مرغانی که هر دم می‌پرند
بر زمین خسبیده نقش شاخ‌های بید بن
گاه محو و گاه رنگین لیک با قدی بلند
بره‌ها با هم سرود صبحدم خواندند و نیست
جز: کجایی مادر گمگشته؟ قصدی ز آن سرود
لک لک همسایه بالا زد سر و غلیان کشید
جفت او در آشیان خفته ست بر آن شاخ تود
آن نشاط انگیز روح شادمان بامداد
چون محبت با جفا آمیخت در غم‌های من
حزن شیرینی که هم درد است و هم درمان درد
سایه افکن شد به روح آسمان پیمای من
خنده کردم بر جبین صبح با قلبی حزین
خنده‌ای، اما پریشان خنده‌ای بی اختیار
خیره در سیمای شیرین فلک نام تو را
بر زبان آوردم تابنده مه، جانانه یار
ناگهان در پرنیان ابرها باغی شکفت
وز میان باغ پیدا شد جمالی تابناک
آمد از آن غرفهٔ زیبای نورانی فرود
چون فرشته، آسمانی پیکری پر نور و پاک
در کنار جوی، با رویی درخشان ایستاد
وز نگاهی روح تاریک مرا تابنده کرد
سجده بردم قامتش را لیک قلبم می‌تپید
دیدمش کاهسته بر محجوبی من خنده کرد
من نگفتم: کیستی؟ زیرا زبان در کام من
از شکوه جلوه‌اش حرفی نمی یارست گفت
شاید او رمز نگاهم را به خود تعبیر کرد
کز لبش با عطر مستی آوری این گل شکفت
ای جوان، چشمان تو می‌پرسد از من کیستی
من به این پرسان محزون تو می‌گویم جواب
من خدای ذوق و موسیقی خدای شعر و عشق
من خدای روشنی‌ها من خدای آفتاب
از میان ابرهای خسته این امواج نور
نیزه‌های تیرگی پیری زرین من است
خسته خاطر عاشقان هستی از کف داده را
هدیه آوردن ز شهر عشق، آیین من است
نک به رایت هدیه‌ای آورده‌ام از شهر عشق
تا که همراز تو باشد در غم شب‌های هجر
ساحلی باشد منزه تا که درج خاطرش
گوهر اندوزد ز غم‌های تو در دریای هجر
اینک این پاکیزه تن مرغک، ره آورد من است
پیکری دارد چو روحم پاک و چون مویم سپید
این همان مرغ است کاندر ماورای آسمان
بال بر فرق خدای حسن و گل‌ها گسترید
بنگر ای جانانه توران تا که بر رخسار من
اشک‌های من خبردارت کنند از ماجرا
دیدم آن مرغک چو منقار کبود از هم گشود
می‌ستاید عشق محجوب من و حسن تو را

زمین دیگر ابی نخواهد ماند اگر قدر دانی نکنیم از ابی هایش!

آب مایه ی حیات است.دریا ها جلوه ی زیبایی از اب اند.آب نشان ایمان روشنی طراوت و زندگی است.

این روز ها همه دم میزنند از گرما،بی ابی،خشک سالی،و ... . این روز ها حواسمان نیست که قطبی سرد در حال اب شدن است کوه های یخی که هر دم سر های خود را در آب فرو میبرند و به دریایی از این بی کرانه ی بی آبی میرسند.این روز ها حواسمان نیست اشکال هندسی یخ به جاری اب تبدیل گشته....این روزها آری خودمان هم نمیدانیم حیواناتی به فضای یخ الود نیاز مندند،خرس هایی که مظلومیتشان هیچ صدایی ندارد.این روز ها دم میزنیم از علم و فناوری و تفکر...تفکر ما این است،علم ما میگوید انرژی تولید میکنم برای ارامش ،فناوری ما میگوید برای ساخت انرزی اشکالی ندارد زمین گرم شود فقط راحت باشیم کافیست.

یادم میآید جایی خواندم که یک نفر از دانشمند زیست شناسی میپرسید که چند سلول در مغز ما و جود دارد؟دانشمند پاسخ داد:تعداد سلول زیاد است اما اگر بدانید که چقدر در انجا بی کاری است غبطه خواهید خورد.

اری این روزها ما خودمان هم به فکر اسایش خود هستیم.میگوییم محیط زیست اما زیستش کجا بود؟

این روز ها آن دریای ابی به کویری پر از هندسه تبدیل شده هندسه ی خاکی پر از سوال... .

دوست داریم فضا نورد شویم و از دور کره ی ابی زیبای خود را تماشا کنیم....بی خبریم از اینکه کره ی ابی ما در حال مردن است.کره ی زیبای ابی ما دارد قهوه ای میشود و رنگ از رخسارش میپرد.

همیشه می گویند کویر پر از صبر است ما خودمان میبینیم که کویر چقدر صبور است در مقابل جوانه ی سبز کوچکی که در صحرای بی اب متولد می شود .

کودکان تشنه لب جنوب بیشتر از ما قدر اب را میدانند... .

آب الفبای زندگی است الفبایی که از بی خبری و نادانی ما تشکیل شده ابی که بودنش زندگی و نبودنش مرگ است.

«اب را گل نکنیم»

گل را آب کنیم

کردیم زمین را گرم

آب را گل کردیم

بی مخبر ماندیم ما

از طلوع خورشید

و از ان یخ هایی

که از مرثیه ی دست تر ثانیه ها

می شدند از هندسی خود دور

پیش به ان جاری اب

و در ان جاری اب

گرمیه خفته شکفت

گرمایی که موج دریا ها را

به لبان تشنه ی لوت

و به آرامی شب ، و به گرمایی تابانی

و به بی تابی چشمه و به دل سردی ابر

میزد گره کور که ان را نتوان دید هرگز

کودکی تشنه لبان به دنبال حیات

می شود در پس ان حادثه ی تلخ پنهان

«اب را گل نکنیم»

با تشکر از اینکه وقت گذاشتید و خوندید ولی خواهش میکنم کپی برداری نکنید و بدونید که اگر کپی برداری کردید خدا میبیند و من راضی نیستم حتی با ذکر منبع هم کپی برداری ممنوع.خیلی ممنونم

ضمنن شعر از خودم هست اونم لطفا کپی برداری نکنید

(ای پی شما هنگام کپی برداری ثبت خواهد شد)

با تشکر 

امضا مریم خادم پیر

زمستان...اخوان ثالث

مرد باش...

زمستان...

زمستان است(هوا بس ناجوانمرردانه سرد است)...زمستان مانند تمام فصل های سال رنگ و بوی تازه ای دارد.

این روز ها هوا اشنا نیست با تن برگ...این روز ها گاهی پرنده ای در سرما از گرسنگی میمیرد و ما بی خیال کنار شومینه ای گرم،که جای گرمای محبت را گرفته است می نشینیم و کتابی از تا رو پودگذشته را میخوانیم و یا البومی خاک گرفته را ورق میزنیم.

و من در اینجا میان جنگلی پر از کاج های سبز که با تن هوا در امیخته شده و سفید شده زندگی می کنم. در کلبه ی کوچک زیبایی که گرمای محبت روشنش ساخته

حیاط کلبه ی من تمام دنیاست ... اینجا من در کنار گرمای وزین بادگوش جان می سپارم به افتابی که در اینده بر من و بر همگان خواهد تابید و چه کور فکر هستند کسانی که به این سرمای زیبا بد میگویند و همیشه افتاب را مقصر اصلی گرمی گیاهان میپندارند

من اینجا به گم نامی نم ناک علف نزدیکم.روزگار دست ترد ثانیه ها را میفشارد و هر لحظه سلامی میدهد

صدای دل انگیزی میاید انگار باز هم هواا برفی شد...همیشه میگویم کاش هیچ وقت انسان ها چون زمستان سرد و بی روح نشوند

چون درختی در زمستانم

ریخته دیریست

هرچه بودم یاد ، هرچه بودم برگ

کاش چهره ی سیاه و سفید جنگل با سبزی سرو ها ی خوش مرام هیچ وقت از خاطره ی تنهایی مان نرود ... و کاش ان لحظه های تنهایی مان را تاریک نپنداریم من در کلبه ی زیبای زمستانی خود تنهایی هایم را با خش خش بادی  که از درختان میگذرد عادت داده ام

حالا تن تنهایی من دیگر خسته نیست پیوند خورده است با بر خورد دانه های نم ناک برف بر روی سنگ های سخت زمین پیوندی که همه جا را سفید پوش کرده...

من زمستان را دوست دارم...چون تنهایی اش زیباست ...نمیدانم چرا همه تنهایی را بد و وحشت اور میبینند ...برای کسی که تنهایی را دوست داشته باشد تنهایی یعنی دیگران را به  حال خودشان رها کردن ...بعنی خلوت کردن با خودمون...اینجا توی این کلبه ی کوچک من بعضی اوقات صدای زوزه ی گرگان تنهایی ات را میشکند یا شاید سکوتی که تا ان لحظه شبنمی از شکستن ان عاجز بود اکنون با صدای خشنی ترد شود...

کاش ادم ها بدانند که گاهی چقدر دیگران به تنهایی نیاز دارندکاش بدانند که گاهی دیگران میخواهند با خودشان حرف بزنند ... با خودشان کتاب بخوانند و با خودشان پیاده روی کنند...

من در این کلبه فقط میبینم که هوا دلگیر است....درها بسته است...سرها در گریبان و دست ها پنهان اند...نفس ابر ها، دل ها خسته و غمگین اند .... درختان اسکلتی و مرده اند و زمین دلسرد است...اسمانی کوتاه و غبار الود و مه الود است... اری اکنون زمستان است...

حال پنجره هارا باز کن .... از این هوای مطبوع برفی و بارانی لذت ببر .... خوشبختانه باران ارث پدر هیچ کسی نیست.

امضا مریم خادم پیر

درد های من....

دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است

دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند

انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟